در سوگ رسول رحمت(ص)...
سنگینی ماه صفر بر سینه زمان احساس می‌شود؛ روزهای این ماه رو به پایان است و نغمه‌ی آشنای نیایش و نماز رسول مهربانی‌ها(ص) روزهاست که در هیچ مسجدی به گوش نمی‌رسد...
بیماری، توان و طاقت آخرین سفیر عشق را ربوده و هرازگاهی جان خسته‌اش با صدای آهنگین و دلنشین دردانه‌اش، فاطمه(س) تازه می‌شود. عطر ام‌ابیها(س) که در خانه پدر می‌پیچد، گویی زمان می‌ایستد؛ قلب رسول‌الله(ص) با امید به تصویر لبخند زهرای مرضیه(س) می‌تپد، ولیک صفر رو به پایان است و دیدار یار نزدیک...
آری! اینجا مدینه، منزلگاه بهترین آفریده خداست؛ 13 سال پس از هجرت و اینک هجرتی دیگر رقم خواهد خورد.
سکوت ِمدینه، رفتن انسانی بزرگ را معنا می‌کند که زمین و زمان از حضور مهربان او شکفت و شکوفا شد؛ گویی کسی از زبان خاک فریاد می‌زند که ای بهترین فرستاده! دیده مبند و بگذار تا جهان در سایه حضورت بیارامد.
28 صفر، سالروز رحلت انسانی‌ست که نماد اراده و استقامتی بىنظیر است؛ انسانی برگزیده، ستوده و ستایشگر پروردگار. همو که در تمام سال‌های رسالتش، شکیبا و مقاوم، آزمونی بزرگ و الهی را چنان پشت سر نهاد و که نام زیبای "حبیب خداوندگار عالم" برازنده‌اش شد.
اینک پس از قرن‌ها، مدینه چون آرمان‌شهر اسلام، زمردی از جنس تسلّی و طهارت در خود جای داده است؛ صوت دل‌انگیز قرآن، هر لحظه و هر زمان روایتگر آرامشی‌ست که برای نخستین بار از دل کوه نور و از عمق تنهایی حراء روانه شد و از زبان مبارک پیامبر صلح و صداقت(ص) عالم را فرا گرفت.
رسول‌الله(ص) رفت تا صفر نیز بگذرد؛ محمدبن‌عبدالله(ص)، بنده شایسته خدا، فرستاده حق و نوید‌بخش امید انسان‌ها؛ او رفت تا دوستی و مهربانی میراث همیشه‌اش باشد؛ صلح و آرامش با یاد و نام او تازه شود و دنیایی که رحمتش را مرهون وجود نازنین اوست، در سایه عقل و دین‌ورزی، امیدوار ظهور فرزند بزرگوار و معصومش باشد...
نگارنده: بنت‌الهدی صدر
چهارشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۴
