امـام آمـد و شب‌های تار روشن شد...

صدایی آشنا به گوش می‌رسد.

صدای گام‌هایی که دالان تاریکی زمان را به روشنی می‌خواند و با هر قدم ردپایی از نور برجای می‌گذارد.

صدایی آشنا به گوش می‌رسد و شهر، هوایی تازه را نفس می‌کشد...

گام‌ها نزدیک می‌شوند و مردمانی در همین نزدیکی، تحقق آزادی و آزادگی را در برابر دیدگان خود ستایش می‌کنند...

نوای «امام آمد» کوچه‌ها را پر کرده است و نخستین گام‌های پرقدرت تغییر بر تن خسته زمانه فرود می‌آید تا از جای جای این شهر شکوفه‌های لبخند بروید و آنچه چون مرداب مانده است دگرگون شود و  چشم‌ها به دیدار دوست روشن...

و اینک سی و شش سال از گلباران شدن خیابان‌ها و آمدن مسافر نور و نیایش که در اقیانوس مهر مردمان این مرز و بوم جای گرفت و مانا شد،  می‌گذرد و یادواره روزهای وحدت و شور، دل‌ها را روشن و لب‌ها را خندان می‌کند...

آری! امـام آمـد و شب‌های تار روشن شد و روحی چون روح‌خدا به کالبد خسته دوران، جانی دوبـاره بخشید. امام آمد و در سرمای استخوان‌سوز زمستان زمانه،‌ بهــاری جـاودانه ساخت و چه خوش گفت که: "انقلاب ما انفجار نور بود..."

سلام بر طلوع فجر، سلام بر سپیده امید و سلام بر مردی که با کوله‌باری از عشق بر خاک ایران گام نهاد...