این روزها عبور هر ستاره دنبالهدار، حال و هوای آسمان را دگرگون میکند. نور هر ستاره که در دل سیاهی شب پنهان میشود، عمر کوتاه یاس را برای آسمانیان تداعی میکند؛ ابرها بهانهساز گریستن میشوند و غروبها دستمایه بغضهای فرو خورده...
جمادیالاول به نیمه رسیده و «فاطمیه» که از راه میرسد، حتی رنگ نیلگون آسمان هم دلهای عاشقان و ارادتمندان اهلبیت(ع) را میلرزاند؛ پرچمهای سیاه، بر فراز خانهها و تکایا برافراشته میشوند تا تسلایی باشند بر دل بیقرار تنها بازمانده خاندان پاکان؛ دل یوسف فاطمه(س)؛ مهدی صاحبالزمان(عج) ...
سلام بر غمگینترین روایت معصومیت! که جان علی(ع) را با خود برد، غم را بر رخسار مهسای زینب(س) جاودانه کرد، موسم تنهایی حسن(ع) شد و طلیعه عاشورا در غم هجران او با سرنوشت حسین(ع) عجین شد...
اینک زمان دلدادگیست؛ ما پابند عنایت بانویی هستیم که آرامگاهی ندارد و مسکین شفاعت دردانه نبوتیم که در هجران صحن و سرایش سر بر سجده معبود مینهیم. همو که چون نیلوفر ساقه شکسته از گلستان معصومیت چیده شد و تا لحظه ظهور منجی عالم، عطر ناب مزارش هر فاطمیه در فضا میپراکند.
سلام خدا بر فاطمه(س)، یگانه بانوی معصوم عالم؛ آن لحظه که گام بر خاک نهاد و آن دم که از دنیا چشم فرو بست و آن لحظه که در نگاه فرزند موعودش(عج) تجلی مییابد...
نگارنده: بنتالهدی صدر
سه شنبه ۱۲ اسفند ۱۳۹۳